Ga je een toinevanpeperstraatje doen, vroegen verschillende mensen me grappend van tevoren. De laatste uitzending na zes jaar, dat is immers niet niks. Natuurlijk niet, was telkens mijn coole antwoord, ik weet het hartstikke zeker! Het is 13 jaar lang heel mooi geweest bij RTV Utrecht, ik heb vreselijk veel zin in mijn nieuwe avontuur bij De Telegraaf… Niks om te huilen, maar verrek. Uiteindelijk hield ik het toch niet droog.

Mijn laatste dag, afgelopen vrijdag dus, begon heel normaal. Draaiboek invullen, presentatieteksten schrijven, lunchen… en dan ineens hoor je het. ‘Mag ik even jullie aandacht?’ Tot nu toe stond ik vervolgens altijd in het publiek, nu in in het midden. Het hoofd nieuws neemt het woord en begint me toe te spreken, midden op de redactie. Oei, wat heb ik tegen dit moment opgezien. Er zijn lieve woorden, en aan het eind een groot pak. Ik weet al wat eruit zal komen: een pracht van een foto van Gerard Albertsboer. Hij heeft me een keer van bovenaf gekiekt in de studio, overigens zonder dat ik het doorhad. Ik speech een stukje terug en we gaan weer aan het werk. Er moet tenslotte nog steeds een uitzending worden gemaakt.

Dertien jaar RTV Utrecht, waarvan de helft U Vandaag op de rode bank. Het zullen vele honderden uitzendingen zijn geweest, in wisselende samenstellingen. Het leuke is dat mijn laatste er eentje is met Eva (naast me) én Suzanne (normaal mijn vaste co-maatje, maar nu cultuurblok-dame). Altijd heb ik van opening tot afkondiging alles perfect onder controle, weet ik precies wat er gaat komen, hoor en zie ik alles… En dan ineens staat Eva op, boem, midden in de uitzending. ‘Ik heb een speciale gast voor je.’ En dan is daar ineens Marjolein Heijen! Nu radionieuwslezer, maar vier jaar lang mijn eerste tv-echtgenote. Wat heerlijk vertrouwd. Verbouwereerd tuur ik naar de autocue, mezelf herpakkend, maar het verrassen gaat door. Niet veel later springt ook nog Annette Barlo uit de coulissen om een stukje mee te presenteren! En nee. Ik had het écht niet zien aankomen.

Vier goede redenen om níet weg te gaan, en toevallig in chronologische volgorde. V.l.n.r. Marjolein Heijen, Annette Barlo, Eva Brouwer en Suzanne Lesquillier. Stukken, stuk voor stuk.

Tja, en wat krijg je dan als je bij de televisie werkt: een filmpje met bloopers, gekke imitaties en andere fratsen. Niet alles was op tv te zien, integendeel, het meeste gebeurde vlak vóór het rode lampje aanging. Toch laat het zien hoe fantastisch het werken bij RTV Utrecht was. Het staat hier, vanaf 13:00. Op elk bedrijf en op iedereen valt wel wat aan te merken, maar shit… Daar weggaan voelt gewoon alsof je het in één keer uitmaakt met tientallen mensen. Toch weet ik het tijdens de uitzending droog te houden. Maar later op de avond, als we aan een bar het glas heffen, voel ik toch nog nattigheid. Ik pink een traantje weg als ik denk aan hoeveel plezier ik met sommige collega’s heb gehad, die meer waren geworden dan collega’s, maar nu ineens geen collega’s meer zijn.

Maar wat geeft het eigenlijk? Ze zijn tenslotte niet dood en ik evenmin, en bovendien ben ik niet eens echt helemaal weg…! Vanaf nu ben ik natuurlijk helemaal van de Telegraaf en ga ik al mijn schouders eronder zetten en knallen in Amsterdam, maar voorlopig kan en mag RTV Utrecht in noodgevallen nog steeds een beroep op me doen. Op 6 oktober mag ik alweer een keertje nieuwslezen in Utrecht. Dat zie ik Toine nog niet doen.

Vanaf dinsdag 1 oktober ben ik dus te vinden op Telegraaf TV en in de app van de Telegraaf. Zie je daar!